Astrofizycy zdołali odkryć ślady po największym nowożytnym rozbłysku słonecznym. Nie było to jednak osławione wydarzenie Carringtonskie z 1859 roku, ale coś co nastąpiło około 774 roku naszej ery. Prawdopodobnie był to rozbłysk o kilka razy silniejszy niż zdarzenie z początku drugiej połowy XIX wieku. Zjawisko o takiej skali w czasach dzisiejszych z pewnością powaliłoby znaczą cześć ziemskiej infrastruktury energetycznej i telekomunikacyjnej.

Dotychczas uważano, że najsilniejszy rozbłysk słoneczny z 1859 r. jest ekstremum, które może być groźne dla naszej cywilizacji. To wszystko prawda, ale górny zakres tego ekstremum został znacznie przesunięty. Ten potężny rozbłysk z XIX wieku wyzwolił energię wielkości około 10 jottadżuli (10 i 25 zer). To 20 razy więcej od energii uwolnionej podczas upadku rzekomego meteorytu, który zniszczył dinozaury i morskie gady.

Naukowcy z University of Kansas i Washburn University w Topeka studiowali rozbłysk, do którego doszło w 8 wieku. To, że w ogóle o tym wiemy zawdzięczamy drzewom a konkretnie japońskiemu cedrowi, w którego pierścieniach zapisały się szczegóły tej astrofizycznej anomalii z przeszłości. Naukowcy próbowali obliczyć dokładną ilość energii, która mogła zostać wygenerowana w 774 roku. Kalkulacje oparto na analizach proporcji radioaktywnego węgla-14 w pierścieniach drzewa cedrowego. Naukowcy odkryli, że rozbłysk ten był tylko o dwa rzędy wielkości mniejszy niż maksymalne wartości, które przewidziano w przeszłości.

Okazało się, że zdarzenie z wczesnego średniowiecza miało klasę super-rozbłysku.  Według szacunków naukowców energia, jaką wyzwoliło wtedy Słońce wyniosła około 200 jottadżuli (2 * 10 i 26 zer), energii, czyli był to rozbłysk 20 razy większej mocy niż "Zdarzenie Carringtona". Naukowcy podkreślają, że podobny kataklizm dziś doprowadzi nie tylko do zniszczenia elektroniki na pokładzie satelitów i na powierzchni Ziemi, ale także spowoduje powstanie innych anomalii.  Może to na przykład doprowadzić do pogorszenia zdrowia roślin i zwierząt na całym świecie, oraz wzrostu liczby zachorowań na raka skóry.

Według autorów, takie wielkie rozbłyski na Słońcu mogą wystąpić raz na 1250 lat. Właśnie takiej aktywności z rozbłyskami na poziomie przynajmniej takim jak z 1859 roku spodziewali się niektórzy astrofizycy po aktualnym cyklu. Jednak już w jego połowie doszło do wielkiej aktywności, w okresie oczekiwanego spokoju. Obecnie oczekuje się wielu zjawisk solarnych a jest ich jak na lekarstwo. Czy to oznacza, że wielki rozbłysk jak z epoki Karola Wielkiego może się wydarzyć obecnie? W tej chwili chyba nikt nie potrafi na to pytanie odpowiedzieć.

Od dobrych kilku tygodni nasza gwiazda pozostaje praktycznie bez zauważalnej aktywności słonecznej. Mimo, że na tarczy znajduje się kilka grup plam, obecnie nie obserwujemy nawet rozbłysków klasy C.

Na widocznej tarczy Słońca jest obecnie 5 regionów aktywnych. Największy potencjał do generowania rozbłysków ma obszar 1850. Urósł on zarówno pod względem wielkości jak i konfiguracji magnetycznej.

Według astrofizyków istnieje szansa na rozbłyski klasy C, ale nie są wykluczone również M-ki. Obecnie szacuje się prawdopodobieństwo takiego rozbłysku na 5%. Każdy rozbłysk z grupy plam 1850 będzie oddziaływał na Ziemię, ponieważ plama znajduje się na wprost Ziemi.

Pewnej ekscytacji może też doświadczyć koronalny wyrzut masy, CME, który towarzyszył protuberancji, która powstała z powierzchni gwiazdy we wtorek wieczorem. Wstępnie ustalono, że komponent plazmy nie był skierowany w stronę naszej planety.

Według danych udostępnionych przez należące do NASA obserwatorium Solar Dynamics Observatory, w północnej hemisferze Słońca powstała dziura koronalna. Na powyższym zdjęciu zrobionym w UV widać ją jako ciemniejszą plamę.

Białe linie na zdjęciu odzwierciedlają linie pola magnetycznego, jakie funkcjonowały 21 września 2013 roku. Ciemniejszy obszar to miejsce gdzie pole nie funkcjonuje, dlatego z otworu takiego wydobywa się strumień wiatru słonecznego, czyli naładowanych cząstek. Strumień taki omiata całą przestrzeń i gdy na jego drodze znajdzie się Ziemia mamy pewny szybki wzrost prędkości i gęstości wiatru słonecznego, który przeważnie skutkuje burzą magnetyczną.

W tym wypadku astrofizycy sugerują, że strumień może dotrzeć do Ziemi dzisiaj w nocy lub jutro. Dodatkowo 24 września spodziewane jest nadejście części plazmy z koronalnego wyrzutu masy, który miał miejsce wczoraj. Początkowo wydawało się, że nie dotrze on do Ziemi, ale okazało się, że jednak cześć komponentu tego CME zacznie oddziaływać na nasza planetę.